در ڇڏي دلدار جو ٻئي در وڃڻ آهي عبث
محب هڪ سان محب ٻيو مهتر مڃڻ آهي عبث.
دل جو دلبر هيڪڙو جنهن جي سمايم حُب هينئين،
ٿيا نهارا نيڻ هڪ ڏي، ٻيو ڏسڻ آهي عبث.
دوستي در درتي لائن، چلولا چئجن اهي،
من اندر مائي محب ٿو ٻيو مَيَڻ آهي عبث.
هيڪ جي در تي هجان، هر حال ۾ هر ڳالهه ۾،
سُڻ سندم ستار، سائين ٻيو سَڃَڻ آهي عبث.
روح ۾ جنهن جون رهاڻيون رات ڏينهن رچنديون رهن،
سو مٺو مالڪ ڇڏي ٻئي کي مڃڻ آهي عبث.
دل ۾ ڌارج ڪين دم ڪو هڪ خدا سان گڏ خودي،
قلب تي ڪاراڻ ڪٽ اهڙو ڪسڻ آهي عبث.
شوق ۾ ”شوري“ کي شعلا پيا لڳن، لڳندا رهن،
پوءِ به پاري پرت پيو، ٻئي سان پرڻ آهي عبث.
***
20 مارچ 2009ع مسڻ وڏي