اُٿي پئي اندرمان اڃا آهه عشق
لُڻي سِر لکن جا ڪڍيا لاهه عشق.
بچان ڪِيئن بچڻ جو نه موقعو ملي،
برهه ۾ ته ڀڙڪيو ٻري باهه عشق.
ستايل سهي ڪين سگهندو ستم،
سَوَن کي سِڪائي ڪڍيو ساهه عشق.
عجيبن جي انداز گهايو گهڻن،
ڀلا حسن تي ڇا ڪندو ڪاهه عشق.
چُڪو جن چکيو مست محبت ۾ سي،
رقيبن نه روڪي سگهي راهه عشق.
هينئين تي هلي ڪين هاڻي حڪم،
ٺڳيندو ٺڳي ويو ڪري ٺاهه عشق.
اٿم آس ”شورا“ شفا جي مگر،
چريو ٿيو وتان جو چکيم چاهه عشق.
***
(15فيبروري 1992ع مسڻ وڏي)