راڄ ويو راڻا رسي، رسندو رهي پر تون نه رس
لوڪ لوڌيندو، چريو چوندو رهي پر تون نه رس.
ڪين ٿيا ڪوسا ڪڏهن، سي ساهه سان سانڍيم سڄڻ،
ساڙ ۾ ساڙو سدا سڙندو رهي، پرتون نه رس.
اڄ به عاجز تي عنايت جي عجيبن اوت ڪئي،
چون چِرا سان چَپ ڪوئي چرندو رهي، پر تون نه رس.
عرش توڙي فرش وارا محو تنهنجي مدح ۾،
بد بياني سان ڪوئي بڪندو رهي، پر تون نه رس.
مٽ مسيحائي ۾ ناهس يا حسن ۾ هڪ ڪَرو،
کار ۾ کاڏي کريل کنهندو رهي، پر تون نه رس.
محب جي هڪ مُرڪ تي مفتون ڪَئين مسرور ٿيا.
محب تان جي مون جِھو مرندو رهي، پر تون نه رس.
شرف ”شوري“ کي ڏئين جي ميزبانيءَ جو مٺا،
ڪوفتو، سر کي ڪُهي ڪندو رهي، پر تون نه رس.
***
(22 ڊسمبر 1984ع سومرو لغاري سريوال)