سهي ڪِيئن سگهان هاڻ هجراً طويلا
رهيو ناهي ارواح اِلاّ قليلا.
جهلي ٿم هي جهولي نماڻي نوازج،
اندر مون اُجارين ته شڪراً جزيلا.
وتن سور مون سان سلهاڙيا سدائين،
سٺم سر مٿي ساڻ صبراً جميلا.
چيم تن چيو جن ”پچر پرت جي ڇڏ“،
اندر عشق ريجهي ٿو روحاً عليلا.
ڇڏيان دوستو ڪيئن؟ دلبر جو دامن،
هُري پئي هنئين تي ته حُباً خليلا.
پرين! پرت جو پاند پاتم جڏهن کان،
جيئي ٿو جڏو ڪين جسماً هزيلا.
ڇڏي در ٻيا، در ڌڻيءَ ڌر وڃ ”شورا“
اونائيم من آهه رباً جليلا.
***
(25 سيپٽمبر 1984ع سومرو لغاري سريوال)