اکڙيون رهن اداسي آهن اڃا اُڃايل
ملندا جي محب مُرڪي، لهنديون سِڪون سِڪايل.
دل جي دريءَ جو خانو، دردن جو داستانو،
آهن جو آستانو، آ لوڪ کان لڪايل.
جي سور مون سَلين تون، هي پور مون پَلين تون،
هٿ هٿ ۾ ڏيئي هَلين تون، پوءِ جيءُ پئي جَلايل.
واجهائيندي ورهيه ٿيا، ڪر مون تي اڄ مهر ڪا،
اهڙي ڦُٽي پِرهه ڪا، هوئي موج سان ملهايل.
جانب نه ڪر جدايون، ڀيري جون ڪر ڀلايون،
محفل مِڙي ملهايون، سڪ سوز سان سجايل.
”شورو“ شباب ساري، پريَن جي پيو پناري،
مَن هو گهڙيون ڪي گهاري، دک دور ٿين دکايل.
***
(23 سيپٽمبر 1984ع سومرو لغاري سريوال)