دل ڌتاري دوست دلبر، هاڻ ڌارين دور دور
ٿا پون پل پل پيارا، پرت ڀريا پُور پُور.
شمس شائق، قمر قربان، مدح خوان مخلوق مِڙ،
نازنينن جو نظارو، آ نسورو نُور نُور.
جي ورائين وار منهن تان، روز روشن رات مان،
ان مثل ڪو معجزو ملڪن ۾ ناهي مُور مُور.
نيڻ ٻئي نرگس نموني، ڪن تَڪون تلوار جان،
سي خماري جي کڻين، گهائي سندن هر گُهور گُهور.
ڪيئن سمهون ساهين سينو، ڀل هڻن هامون هزار،
روح ريجهائين رمزون، تاب تِن جو طُور طُور.
اڄ عنايت ٿئي انهي تي، جو آ عرصي کان عليل،
سوز سهڻا ساڙيو، ٻيو ناهي سَنڌو سُور سُور.
محمِل ليليٰ ڏسي مجنون ڪُتي جان ڪڍ لڳو،
تان ڪُتي کي پاڻ ڏي، ڪوٺي ڪري من ڪُور ڪُور.
پنهنجي ”شوري“ ڏي خدارا، کڻ اکيون کِل خوبرو،
چاڳلا ڪر چاق چاڪن، جي چِڪي ٿيا چُور چُور.
***
(17 نومبر 1983ع سومرو لغاري سريوال)