چون ٿا بچ، بچان ڪِيئن جو بنهه آهي بچڻ مشڪل
اچڻ مشڪل، وڃڻ مشڪل، بيهڻ مشڪل، ڀڄڻ مشڪل.
هڻن هامون هزارين ٿا، هلي تن جي نه هلندي هِت،
پيو جي پور پرين جو ته پوءِ آهي پلڻ مشڪل.
هينئين ۾ هيج مان هُل ٿيو، ”هلي حاضر حبيبن ٿي“،
سِڪن سوگها ڪيا سنڌڙا صفا آهي سُرڻ مشڪل.
جُنونِ عشق جو جن جام پيتو آ هٿان جانان،
پُڇو تن مامرا محبت، محب آهن ملڻ مشڪل.
ذڪر، زيارت آهي عرفات، عاشق سان اَلائي ڏس،
وچن جهڙو وظيفو ناهه، پر آهي پَچڻ مشڪل.
مبارڪ منهن مثل ڪعبي، حَجر اَسوَد به هڪ پاسي،
چوي ٿي دل چمان ها پر چپن سان آ چُمڻ مشڪل.
چيو زاهد چڱايون ڪر، اڙانگي آخرت آهي،
نمازون نينهن جون نِيتَم نسورو آ نمڻ مشڪل.
لڳي ويا پيار تي پهرا، لکين لاڳو قلم ڪيئي،
هزارين ٻيا حُڪم حَربا ستم اهڙا سَلڻ مشڪل.
پرين پاڙي سندئي ۾ جي پُڄن پويان پساهه جيڪر،
پسائج پاڪ پيشاني، هئي ڏورانهه ڏسڻ مشڪل.
چيو يامين کي يارن، ”وڏي تنهنجي وندر ڪهڙي؟“
”وَليان ٿو تير ورهن کان، چيم آهي ولڻ مشڪل“.
شهادت جي گهرين ”شورا“ ته ناهي شوق ڌاران ٻي،
چڙهي سڪ جي مٿي سولي سدائين آ سِڪڻ مشڪل.
***
(29 آڪٽوبر 1986ع اربع رات 12 بجي اوطاق حافظ محمد خان سومرو دوآبه حيدرآباد)