ناز تنهنجا نت نوان آهن عجب اظهار لک
حسن وارا تو ڪيا حيران هت هڪوار لک.
هي نشيلا نيڻ نايو ڏين ٿا خالص خمر،
تنهن سبب مستي ۾ آهن مست ڪَئين ميخوار لک.
حسن هارن سان نه ڪي سينگار سان ٿو سرس ٿئي،
حسن هڪ آ ڏات تن مان، جي ڏنئي ڏاتار لک.
وک وڌائين تان وهارين سُول سيني ۾ سوين،
جنهن گهٽيءَ مان ٿيو گذر، ٿي هر طرف هُٻڪار لک.
ڪونه آهي ڪنهن به شيءِ ۾، جا شفا شفتين ۾،
دُرس ديوانا ڪرين، پنهنجي هٿان هيڪار لک.
پل اندر پهتا ڪَئين زاهد زبر حاذق حڪيم،
ڇا ڪندا ڦيڻا ڦڪيون، مون کي فرق ڦيڪار لک.
دوستيءَ جو دَرس ڏيئي، اڄ به چَوندن کي چيم،
ڇِرڪندن کي ڪين ڇيڙيو ڪن ڀلي ڪنٽار لک.
ٿيو جڏهن کان آهي ”شورو“ تنهنجي شيوا ۾ شروع،
هي بندو بيوس ته ڇا پر پيا وڙهن پڳدار لک.
***
(2 آگسٽ 1985ع مسڻ وڏي)