سندئي چند چوڏهين چهري چمڪ چوڌار تان صدقي
ڪاري ڪاڪُل ڪاريهر جي قتل ڪردار تان صدقي.
اُجاگر اڄ ٿيو عالم سبب سينگار سهڻي جي،
نماڻن نازنين نيڻن نظاريدار تان صدقي.
دريءَ مان دور ٿيو درشن، جلائي جان هڪ جلوي،
گهائيندڙ گهور جي گهُمري، گوهر گرفتار تان صدقي.
سڄڻ جي سيف ابرو اڄ، اجل آندو عشاقن لئه،
رخ و رخسار روشن تان، رمز رفتار تان صدقي.
نه ساقي جي نه ساغر جي، نه حاجت ميڪده جي مون،
قرب ڪافي قريبن جو، قرابت يار تان صدقي.
قمر ڪتيون ستارا سج، وٺن سونهن مان سُهائو سڀ،
سڄڻ جي سونهن سُهائي تان سندس سينگار تان صدقي.
ورائي وار منهن تان جي، وڃي ٿي رات روشن ٿي،
خوشيءَ مان دل ڏني ”شوري“ ڪري دلدار تان صدقي.
***
(12 فيبروري 1980ع مسڻ وڏي)