دوست دلبر ڏي نهاري سج اُڀاري مون ڇڏيو
هِت نه هِرندو هي هينئون جو دوست ڌاري مون ڇڏيو.
ڪجهه نه ڪِيم جو سر وڃي قربان قدمن ۾ ڪَيم،
عشق جو آڙاهه پر ٻيهار ٻاري مون ڇڏيو.
هوت ويو منهنجي هٿان ڪيهن تي ڪيهون مون ڪيون،
ڏينهن راتيون رت روئندي ڏيهه ڏاري مون ڇڏيو.
ڪوهه ڄاڻان ڪيئن ڪيان ڪنهن پر پُڇايان سي پرين،
هت حبيبن جي هجر ۾ راڄ رئاري مون ڇڏيو.
آههَ زاري ساڻ فريادون، فغانِ نيم شب،
لوڪ سارو هو ستل سو اڄ اٿاري مون ڇڏيو.
جيئن پڇيم پوٺن پٽن کان، ويا پرين ڪنهن پار ڏي؟
چَو ڏِسِن مان چون نه ٿي، ڳڻتين ڳاري مون ڇڏيو.
من ملائي محب مولا، جي نه جاني جوءَ ۾،
پر ٻَڌم جي ٻول، تن بَر ۾ بهاري مون ڇڏيو.
شوق وارن کي سڪڻ ”شورا“ ڪيو آهي شهيد،
آهي جو هردم هينئين تي ڪِيئن وساري مون ڇڏيو.
***
(24 ڊسمبر 1984ع سومرو لغاري سريوال)