چمن ۾ خزان کي اچڻ، ڇو ڏجي،
گلن ۽ ڦلن کي ڇڄڻ، ڇو ڏجي.
بھارن جي هر پل حفاظت ڪجي،
ڪڏهن ڪوبہ درخت ڪٽڻ، ڇو ڏجي.
متان ڦول ٽڙندي ئي ڪومائجن،
سرءُ جي هوا کي ڇھڻ، ڇو ڏجي.
اگر گل فروشي ڪري ڪوئي مالھي،
تہ گلشن ۾ تنھن کي وڃڻ، ڇو ڏجي.
گلابن تي ڀيرا ڀرن ڀؤنر جيڪر،
تہ مکڙين سان تن کي ملڻ، ڇو ڏجي.
نہ ڪا شمع جلندي نہ ايندا پتنگ،
”شھد مک“ گلن تي ويھڻ، ڇو ڏجي.
سڄو سونھن جو آھہ سنسار هي،
سو رنگن کي بي رنگ ٿيڻ ڇو ڏجي.
سڳنڌ ”سوز“ گل کان جدا ناھہ ٿيندي،
اهو ڀيد ڪنھن سان سَلَڻُ، ڇو ڏجي.