چنڊ ايڏو حسين، ڪونھي ڪو،
دلربا دلنشين، ڪونھي ڪو.
ڪنھن بہ محبوب جي حسن جھڙو،
ناز ور نازنين، ڪونھي ڪو.
هو هميشہ رهي ٿو گردش ۾،
من اندر جو مڪين، ڪونھي ڪو.
روشني خود وٺي ٿو سورج کان،
پر سندس جانشين، ڪونھي ڪو.
هو مسافر آ رات جو ليڪن،
همسفر همنشين، ڪونھي ڪو.
روپ بھروپ ٿو لڳي جنھن جو،
مہ لقا مہ جبين، ڪونھي ڪو.
بيوفا آھہ پنھنجي فطرت ۾،
هو وفا جو امين، ڪونھي ڪو.
”سوز“ منھنجي مٺي پرينءَ جھڙو،
حسن روءِ - زمين، ڪونھي ڪو.