درياءَ توتي دانھن
ڀٽ ڌڻي او ڀٽ ڌڻي!
سنڌ ڌرتيءَ جا ڌڻي!
او! رسالي جا ڪوي!
دانھن تو در ٿا ڏيون،
ٻيو ڀلا ڪنھنکي ڏيئون؟
ڪالھہ سھڻي جا ٻڏي هئي،
سر سھڻي تو لکيو هو،
درياءَ تي دانھڻ جو تو،
پڪو پھہ پڻ ڪيو هو،
اڄ تہ سائين!
سنڌ ساري پئي ٻڏي،
ڌرتتي ڌرتي ڌڻي بي اجهي ۽ آسري
گهر کان بي گهر
دربدر، خاڪ بسر آهن ٿيا،
ٻار ٻڍڙا نوجوان ۽ مائرون
مايون نياڻيون پڻ ڪئين،
کليل اُڀ هيٺيان واجهائين ٿا پيا،
ڳوٺ واهڻ وستيون ويران ٿيا،
شھر پڻ سنسان آهن،
ڄڻ تہ ڪو راڪاس ويو آهي گهمي،
چؤڏسا کان ”الامان الامان“،
”المدد المدد“جون صدائون،
ڄڻ تہ سونامي جو ڪوئي ڏيک آ،
او! ڀٽائي!
پاڻ سنڌوءَ لاءِ پاڻي پئي گهريو،
پنھنجي درياءَ لاءِ دعائون ٿي ڪيون
جو تہ سالن کان ئي سڪندو ٿي رهيو
هيل پاڻي آيو تہ بہ ائين جو
سنڌ ساريءَ جي اکين ۾،
پاڻي ڀرجي آئيو،
چئہ ڀٽائي!
ٻڏيءَ ٻيڻا ڪڏهن ٿيندا!
ساٿ سڱيڻا ڪڏهن ٿيندا!
پنھنجا سانگي مارو،
پاڻ وهيڻا ڪڏهن ٿيندا؟
او ديس سندا دلدار ڀٽائي!
ڪَرِ ڪي ٻيڙا پار ڀٽائي!
ڪَرِ ڪي ٻيڙا پار ڀٽائي!
×
(سيلاب 2010 کان پوءِ لکيل)