حسن جو هر هڪ غزل، سھڻو لڳو،
نانوَ پرين جي لکيل، سھڻو لڳو.
ايترو سھڻو لڳي ٿو جيترو،
ٿر جي ڌرتيءَ کي ”بدل“، سھڻو لڳو.
نازنينن سان ملي سھڻو ٿيو،
ڪيترو ڪارو ڪجل، سھڻو لڳو.
ڪو تصور نقش نيڻن تي ٿيو،
سونھن جو نعم البدل، سھڻو لڳو.
آبشارن جي ڦوهارن وانگيان،
جوت جو جاري عمل، سھڻو لڳو.
زلف جانان تي لکيم جو چاھ مان،
سو تہ سڀني کي غزل، سھڻو لڳو.
جلترنگ ڇيڙيو متان جذبات جا،
”سوز“ دل کي ”سر منڊل“، سھڻو لڳو.