روز تو لاءِ شعر ٿو ٺاهي،
”سوز“ تنھن جو اڃا ٿڪو ناهي.
سار تنھنجي وري وري آئي،
دل ڀلا ڪيئن آسرو لاهي.
روز پرچڻ، رسڻ وري پرچڻ،
پيار ناهي تہ ٻيو ڀلا ڇاهي؟.
تو ڏياريءَ ڏيئو ڏٺو هوندو،
عيد جو چنڊ مون ڏٺو ناهي.
مون تہ گيتن جو گهر بنايو آ،
ڇا مجال آھہ جو هوا ڊاهي.
زور لائي ڀلي ڏسي ڪوئي،
نينھن جھڙو نہ شينھن ڪو آهي.
ڪاش! هن کي وڃي چوي ڪوئي،
”سوز“ توکي اڃا بہ ٿو چاهي.