عرفان مھدي جي ياد ۾
سرنگهہ جھڙي گليءَ کي،
لتاڙي اچي،
تنھن جي گهر جي اڳيان،
تنھن جي در جي اڳيان،
مان جڏهن ٿو بيھان،
تہ ائينءَ ٿو لڳي،
تو سان گهاريل گهڙيون،
خواب وانگر هيون،
جي هڪ هڪ ٿي نيٺ وکري ويون،
هوائن ۾ پن پن ٿي اڏري ويون،
فضائن ۾ آخر سي تحليل ٿيون.
………
جتي پاڻ مليا ۽ کليا هئاسين،
ڏئي هٿ هٿن ۾ هليا هئاسين،
وجهي ٻانھون ٻانھن ۾ رستن تي،
رليا ۽ گهميا هئاسين،
ڀٽائيءَ جون وايون جهونگاريون هيوسين،
اهي ڀيڻيون هاڻ اجڙيل لڳن ٿيون،
اهي گهڙيون گهائڻ ۽ کائڻ اچن ٿيون،
تون ڇا وئين دوست،
سڀئي روشنيون، خوبصورتيون،
خط، تصويرون ۽ تحريرون،
پاڻ سان سڀ کڻي وئين،
الاجي توکي ڪھڙي جلدي هئي پيارا!
۽ مان اڪيلو وڇوڙي جا گيت لکندو وتان،
تنھن جي گهر جي اڳيان،
تنھن جي در جي اڳيان،
مان جڏهن ٿو لنگهان،
تہ ٻئي هٿ پنھنجي اکين تي رکي ٿو ڇڏيان،
تہ جيئن پنھنجي نيڻن سان سو سنسان منظر
ڏسي نہ سگهان.