طرحي غزل
ڪڏهن دربان آهي وقت جو سلطان ٿي ويندو،
ڪڏهن سلطان خود آ دار جو مھمان ٿي ويندو.
سدائين وقت هڪڙي جاء تي بيھي نہ رهڻو آ،
ڪڏهن ماضي بہ آهي حال جو نيشان ٿي ويندو.
قلم سان گڏ علم کڻبو قدم سان گڏ قدم کڻبو،
قدم کڻبو تہ منزل جو ملڻ آسان ٿي ويندو.
اگر هلبو ئي رهبو چنڊ تارا گڏ هلڻ لڳندا،
پساري پير جو ويٺو اهو بي جان ٿي ويندو.
ڪتابن ۾ پڙهيو هوسين وڏن کان پڻ ٻڌو هوسين،
هٿن مان وقت جي نڪتو تہ آ نقصان ٿي ويندو.
چون ٿا تہ صفءِ اول مان ٿين غدّار ٿا اڪثر،
اهو امڪان هر امڪان جو امڪان ٿي ويندو.
اهو تاريخ جي ورقن اندر محفوظ ئي رهندو،
وفا جي راھہ ۾ جو ”سوز“ آ قربان ٿي ويندو.