عيد جي چنڊ جان گهڻو ڳوليم،
تون ڪٿي ڀي نظر نہ آئين ”پريم“.
روشنيءَ جي سفر جي حد تائين،
نيٺ ڳولي نظر جي حد تائين،
نيڻ ڌنڌلا ويا ٿي، تنھن جو قسم.
دل دريچو ائين کليل رکندي،
هر ستاري کان چنڊ جو پڇندي،
عيد جي رات ائين گذاري ڇڏيم.
در تي دستڪ هوا ڏني آهي،
دل جي ڌڙڪڻ اڃا رڪي ناهي،
ياد تنھنجي ڏنو سھارو اٿم.
چنڊ کي جيئن لڪائي بادل ٿو،
رات توکي بہ ڪٿ لڪائي ڇڏيو،
ايءَ خبر ”سوز“ دير سان پييم.