عرفان: ڪار جي هڪ سيٽ تي ڪا ڪونجڙي، ويٺي هئي،
انور: اف خدايا! هوءَ سراپا دلڪشي، ويٺي هئي.
عرفان: سيٽ تي سينو ڪڍيو ائين سن سمان ويٺي هئي،
سوز: ڄڻ تہ موهن جي دڙي جي مورتي، ويٺي هئي.
عرفان: ڀرت جو پھراڻ پاتل هوس نازڪ جسم تي،
سوز: سونھن جي ديوي هئي يا ڇوڪري، ويٺي هئي.
انور: چار سُو ماحول ۾ خوشبوءِ ويئي اوتجي،
انور: سونھن جي شھڪار بنجي پدمڻي ويٺي هئي.
عرفان: هن جي اجرين اکڙين ۾ ڏيک مون پنھنجا ڏٺا،
سوز: روشنيءَ جي روپ ۾ ڪا آرسي ويٺي هئي.
انور: حسن جو اهڙو حسين منظر نہ مون اڳ هو ڏٺو،
انور: چنڊ جي چانڊاڻ ۾ ڪا جل پري، ويٺي هئي.
سوز: ڪنھن جمالياتي غزل جو شاھ مصرعو ٿي لڳي،
عرفان: ڦول ڪنھن رابيل جي مکڙي ٽڙي، ويٺي هئي.
انور: هُتِ حسن جي انتھا ۽ عشق جي هت، ابتدا،
انور: عشقيہ انداز ۾ خود عاشقي، ويٺي هئي.
سوز: لوڪ گيتن واري جنھن ۾ سادگي موجود هئي،
سوز: ڄڻ تہ ڪائي ڀيروي جي راڳڻي ويٺي هئي.
انور: دل ۾ آيو ان کي ڪائي التجا ڪريان مگر،
سوز: رخ مان سمجهيم ڄڻ تہ ڏاڍي ڪاوڙي، ويٺي هئي.
انور۽ عرفان: هوءَ الاجي ڪير هئي، آئي ڪٿان، ڪيڏانھن وئي،
سوز: پر اسان جي ذهن ۾ محفوظ ٿي، ويٺي هئي.
سوز: اوچتو مون کي ائين محسوس ٿيو، منھنجي اڳيان،
سوز: هو بھو سانئن وڏن جي شاعري، ويٺي هئي.
عرفان۽ انور: ٿا لکن ”عرفان“، ”انور“،”سوز“ ان جي سونھن تي،
سوز: شام جو ڪينجهر تي ڄڻ نوري اچي ويٺي هئي.
(هڪ في البديھہ طرحي غزل ۽ ٽي شاعر انورهالائي، عرفان مھدي ۽ سوزهالائي )
طرح: ”ڪار جي هڪ سيٽ تي ڪا ڪونجڙي ويٺي هئي“
صاحب طرح: عرفان مھدي