تو وساري ڇڏيو، مون کان وسارڻ بہ نہ ٿيو،
ويجهو گهارڻ بہ نہ ٿيو، ڏور گذارڻ بہ نہ ٿيو.
پيار ان جاءِ تي پڄائي ڇڏيو آھ جتي،
عشق ان ماڳ تي اماڻي ڇڏيو آھہ اُتي،
جت وصل جو ۽ هجر جو ڪو ئي تصور نہ رهيو.
هڪ حسين شام تنھنجي نام رچائي اکين،
پنھنجي خوابن جي سڄي سونھن سجائي اکين،
تون هجين ها تہ ڏسين ها حسين منظر سو.
ياد جا باب کليا، چنڊ جي سھائيءَ ۾،
دل اندر درد دکيا، رات اڪيلائيءَ ۾،
وصل جو واءُ اهي درد اجهائي نہ سگهيو.
تون اچين يا نہ اچين شال توکي ياد هجان،
ان نموني ئي سھي تنھن جو انتظار ڪيان،
منھنجي اکين بہ انتظار سکي ”سوز“ ڇڏيو.
تو وساري ڇڏيو.
مون کان وسارڻ بہ نہ ٿيو.