منھنجو شھر
محبن کان محبوب ڦُرين ٿو،
ڦولن کان خوشبوءِ ڇني پوءِ،
شاعر کان انعام گهرين ٿو،
مورک آهين صحرا کي تون،
دريا سمجهي ويٺو آهين.
هي شھر رڳو هڪ شھر نہ آ،
هن سان ساري سنڌ اٿيئي،
جان، جسم ۽ جند اٿيئي،
تو ڦُلن مُٺ تي ڏيئي ان جو،
ڏاڍو سستو سودو ڪيو،
ڦلواريءَ جي ڦولن کي تو،
خارن جي تہ حوالي ڪيو.
هن امن امان جي شھر جو جن هو،
چين و سڪون تباھ ڪيو،
تن کي تحفي ۾ تو جيڪو،
آھ وڏو انعام ڏنو،
تنھنجي ستم ظريفي لئہ،
سو هڪ مثال ئي ڪافي آ.
تون شايد قبيح آهين جو،
هن محبوب شھر جو تو کان،
حسن ڏٺو ئي ڪونہ ٿيو،
هن سونھن سريکي ڌرتيءَ جي،
”جگرافي“ کي ٽوڙين ٿو،
اتھاس جي وهندڙ ڌارائن کي،
ڇا! تون ٽوڙي موڙي سگهندين؟
تواريخ جي ورقن صفحن ۾،
جاءِ بہ ڪا ئي جوڙي سگهندين؟
ها! تون جوڙي سگهندين ليڪن!
هڪ جڳ مشھور حوالي سان،
صادق، جعفر ۽ چنيسر نالي سان.
×
حيدرآباد شھر جي حوالي سان