ڀوڳنا
اڄ وري ڪو پُور آهي پلٽيو،
ڀوڳنا جو سلسلو قائم رهيو،
آس جو سنڌو بہ صحرا ٿي ويو،
ڇاهٺيون سال پڻ گذري ويو،
ڳوٺ تنھنجي جو اهو ئي ڇوڪرو،
پيرسن سو هاڻ آهي ٿي ويو،
آھہ وارن تي سندس چاندي لٿل،
۽ اکين تي پڻ اٿس چشمو چڙهيل،
ڪا سندءِ تصوير ۽ تحرير پڻ،
ڪانہ آهي ان غريبِ حال وٽ،
صرف تنھنجي ياد جي خوشبوءِ کي،
ساھ ۾ سانڍي سنڀالي ٿو رکي،
هن وساريو ڪونہ آ توکي اڃا!
ڪاش! ان کي تو ڪڏهن ساريو هجي،
شاھ جي هن بيت جي مفهوم جان،
”ڳوليان پر نہ ملان مان هوت سان،
من اندر جي لوچ ماٺي ٿئي متان“،
ڪنھن ڪھاڻي جي انھي ڪردار جان،
يا ڊرامي جي ڏکاري ڏيک جان،
پاڻ ڀي ڪردار ڪوئي آهيون،
هڪ لڱا وڇڙي ويا جيڪي هيا،
ڪين سي ٻيھر ملي سگهيا هيا.