لاپتہ ماڻھن جو ليک
شھر جانان جو تہ ڪوئي ڏس ڏيو،
مون تہ ماڻھن کان گهڻو ئي آ پڇيو،
سو اوهان کان ئي پڇڻ آهيان لڳو،
ڏس پتو گهرجيم ٿو ”ڪملا“ سندو،
يا وري ان جي مھان پتا سندو،
نانءُ ويرومل هيس، کتري هيو،
سنڌ جي هالا پراڻا شھر جي،
هو ”کيماڻي جي گهٽي“ ۾ ٿي رهيو،
نامور تعليمدان، استاد هو،
هن جي شخصيت جا حوالا ها گهڻا،
”ماستر“ ان جي سڃاڻپ ٿي ويو،
ڳوٺ جي مڪتب ۾ پڻ سو ماستر هو،
مون ٽيون، چوٿون اتي ئي هو پڙهيو،
هم ڪلاسي مان بہ ڪملا جو هئس،
۽ اتي جو ”مانيٽر“ پڻ ٿي رهيس،
اوچتو ئي اوچتو ڪي
هجر جا گهوڙا اچي ويا،
جي کنڀي ان کي کڻي هليا ويا،
هوبہ ڪنھن ”شرنارٿي“ جان ويو هليو،
دور پنھن جي ديس کان پرديس ڏي.
ڇاهٺون سال ڀي گذري ويو،
پر نہ ان جو ڏس پتو ڪوئي مليو،
او! هوائون پوربي منھنجي مڃو!
دور تائين چوڏسا پکڙي وڃو!
ساءِِ ويرومل جو ڪوئي ڏس ڏيو،
ڪاش! ڪملا کي ڪٿان ڳولي لھو.
نظم هي ڪنھن لاپتہ جو ليک آ،
ڪنھن ڊرامي جو ڏکارو ڏيک آ،
هٿ تريءَ جي ڪائي مبھم ريک آ،
عرض آ ”مھراڻ“ جي سرواڻ کي،
”سوجهرو“ جي تاج کي آ التجا،
آ گذارش ”امرتا“ جي ڍول کي،
”ڪونج“ ايڊيٽر کي آهي وينتي،
ليک هي جيئن آھہ تيئن ڇاپي ڇڏن،
”آل انڊيا ريڊيو“ کي آ صدا،
”دور درشن“ کي بہ ساڳي وينتي،
ياد جي خوشبوءِ ڦھلائي ڇڏن،
عرض ”ڪي-ٽي-اين جي “ماهين” کي،
نظم هي ”شعر ستارا“ ۾ پڙهي،
سوجهرو، مھراڻ، امرتا، ڪونج جا،
مانوارا او پيارا پاٺڪو،
آل انڊيا ريڊيو جا لسنرو!
دور درشن جا سڀئي درشنورو!
سنڌ، ڪي-ٽي-اين جا او دوستو!
جي اوهان کي آھ ڪو ئي ڏس پتو،
”سوز“ کي ”هالين پراڻين“ موڪليو،
هڪڙي شاعر کان دعا جا گل وٺو.
هڪڙي شاعر کان دعا جا گل وٺو.