لڳڙو واءُ اتر، ڄاڻ تہ نسريو سر،
هاڻ تہ سگهو ور،
ڏور گذاريو نہ ٿئي.
ڏاڍا ڏينھن لنگهي ويا، مينڍن لاٿي مر،
توکان ساريو نہ ٿئي،
مون کان وساريو نہ ٿئي.
تو ريءَ ڪاڄ سڪاڄ ۾ ڪھڙو کڻبو ڪر،
پاڻ سنواريو نہ ٿئي،
جوڀن واريو نہ ٿئي.
تڙپي تن من تات ۾، جيئن ڪٺل ڪبوتر،
گهائل گهاريو نہ ٿئي،
پر لوڪ پڌاريو نہ ٿئي.
هيل بہ هڪڙي بوند لئہ، سڪيو سارو ٿر،
جيءُ جياريو نہ ٿئي،
هانءُ بہ هاريو نہ ٿئي.
ڏکيا سکيا ڏينھڙا، گهاريون پنھنجي گهر،
ڪانگ اڏاريو نہ ٿئي،
گيت جهونگاريو نہ ٿئي،
ڏور گذاريو نہ ٿئي.