سمنڊ جي سپن جيان، بيحد اڃايل ٿا لڳن،
نيڻ پياسن وانگيان، پياسا هي بادل ٿا لڳن.
هيتري اٿاھہ ساگر ۾ بسيرو ڪيئن ڪندا،
ڪنھن پراهين پار جا پنڇي اڏاڻل ٿا لڳن.
نيري اڀ تي ڌنڌلڪن تارن ستارن وانگيان،
هڪڙي ڪشتيءَ جا ڪئين ڏيئڙا اجهاڻل ٿا لڳن.
هي بندر بازاريون ويران ۽ سنسان سڀ،
ڪنھن اڃاتل جوءِ کان وڻجارا آيل ٿا لڳن.
مند آئي آ وري پر ڪو نہ وڻجارا ورئا،
ڪنھن وساريل ماڳ جا ڌرتيءَ ڌڪاڻل ٿا لڳن.
سمنڊ سوجهڻ جي ويا ها ”سوز“ سيئي آئيا،
پر ڪناري جا اڃا آتڻ اجهاڻل ٿا لڳن.