شھر جانان کي وسائي، ڇا ڪبو،
پاڻ کي تنھا بنائي، ڇا ڪبو.
شخص جنھنجا نقش نيڻن تي رهيا،
هاڻ خوابن کي سجائي، ڇا ڪبو.
دل ۾ هڪڙو شھر جو آباد آ،
ٻن حصن ۾ سو ورهائي، ڇا ڪبو.
پيار پارس جي مثل آ دوستو،
سون کي ڪندن بڻائي، ڇا ڪبو.
ڪاش! دل جي گهر اچي هيڪر پرين،
پاڻ کي پاڻ ئي وڻائي، ڇا ڪبو.
صبح جا آثار ظاهر ٿي ويا،
چنڊ تارن کي رهائي، ڇا ڪبو.
”سوز“ منظر عام تي پھچي ويو،
لوڪ کان هاڻي لڪائي، ڇا ڪبو.