ڪافي ڍول فقير جي نالي
سُر سرچائي پِرَ پرچائي روح ريجهايو ڍول.
مومل کي مجاز جا مڙئي، وسريا رنگ رتول،
جيءُ جهري ٿيو جهيرون جهيرون راڻو ڳايو ڍول.
سُر تالن سان، لئہ ٻولن سان سڀ ملي هڪ ٿيا،
يڪتاري جي تند سان واه جو نينھن نڀايو ڍول.
ٻول فقيري ڳولي ڳولي ٻوليون ٻولڻ آيو هو،
ڏات سندي ڪشڪول ۾ آندو سُر سرمايو ڍول.
”سوز“ سُرن سنسار ۾ اهڙو گم سم ٿي آ ويو،
ڄڻ تہ انھيءَ سنسار ۾ هن جو آهي آيو ڍول.