پورنماسي
پورنماسي ۾ بہ ڪو شاعر ستو!!!
جيڪڏهن شاعر بہ منھن ويڙهي ستو،
پڪ ڄاڻو سوچ جو سورج لٿو!!
چنڊ جو طعنو اهو ڄڻ تير جان هو،
جو تہ شاعر کان سَٺو ئي ڪونہ ٿيو،
هُن بہ چڙندي هو امالڪ چئي ڏنو،
ڪير چئي ٿو مان سمھي آهيان رهيو،
ڪنھن چيو مان شاعر ئي ناهيان رهيو،
مون ڀٽائيءَ جو رسالو پئي پڙهيو،
سُر سھڻي جو مطالعو پئي ڪيو،
پنھنجي پالڻھار خلقڻھار کان،
پنھنجي دريا لاءِ پاڻي پئي گهريو،
مون تہ سنڌوءَ سير تي پئي سوچيو،
جا ڪڏهن ساگر جيان وهندي هئي،
هاڻ واهڙ وانگيان ٿي جا وَهي،
ڳوٺ واهڻ ۽ ڪنارا وستيون،
پڻ اُڃارا ئي اڃارا ٿا لڳن،
سڀ نظارا ڄڻ اڌارا ٿا لڳن.
مون جڏهن کان سانت ۾ سنڌو ڏٺو آ،
مون جڏهن کان بند پاڻيءَ جو ٻڌو آ،
مان تڏهن کان ئي سمھي ناهيان سگهيو،
تون چوين ٿو مان سمھي آهيان رهيو،
اهڙي حالت ۾ اڙي منھنجا مٺا!
شاعرن کي ننڊ ڪيئن ايندي ڀلا؟
شاعرن جي جاڳ کي آ جاڳ پر،
شاعرن جي ننڊ کي پڻ جاڳ آ،
سو اڃا جاڳان پيو، مان اڃا جاڳان پيو.
×
(سيلاب 2010 کان اڳ)