نيڻ پٿر ٿي ويا احساس پٿر ٿي ويا،
اف! خدايا ڪيترا ماڻھو بہ پٿر ٿي پيا.
موسمون مٽجي ويون آهن سڄي ماحول جون،
هاڻ بازن ساڻ ڳيرا گڏ رهڻ آهن لڳا.
اڄ ڪناري تي بيھي هر ڪوئي موتي ٿو گهري،
نيڻ کولي نيل ساگر ڏي نھارڻ کان سوا.
ساھ ”سپّي“ جو ويو موتيءَ جي ڇا تخليق ٿي،
عڪس ڪو اوتي ڏسي ها ڪاش! ان تصوير جا.
ڪيترو آهي لڄي ٿئو، سمنڊ پنھنجي پاڻ کان،
ٿيو ”صدف“ کي بوند هڪڙي مان جڏهن موتي عطا.
ڦول خوشبو کان سوا پڻ ڦول سڏجي ٿو مگر،
ڦول بن گلشن بہ ڄڻ ڪو خواب آ خود ساختا.
”سوز“ جي آواز ۾ آهي تہ سُر سرجيو پون،
سر بنا سنگيت جو تصور ڪرڻ ممڪن نہ آ.