منھنجي ڌرتي
ڪونہ وري سي واپس ويا،
ڌرتي اهڙو پيار ڏنو جو،
“کيما” کوڙي ويھي رهيا،
جايون جوڙي ويھي رهيا،
دک اسان جي ديس ۾،
آهيون ڄڻ پرديس ۾.
روز نوان جي ديس مٽائين،
روز نوان جي ويس مٽائين،
اکيون اکڙين سان نہ ملائين،
ڪنواري وينگس جان شرمائين،
سک اسان جي ديس ۾،
آهيون ڄڻ پرديس ۾.
صدين کان ئي جڳن کان ئي،
اهڙي حالت آ اڄ تائين،
رهندي آخر ڪيسيتائين!
”ڄام نندي“ کان هيسيتائين،
بک اسان جي ديس ۾،
آهيون ڄڻ پرديس ۾.
ويندا ويندا آخر ويندا،
درد اسان جا رخصت ٿيندا،
نيٺ تہ ڪيسيتائين رهندا،
ائين ويندا جو مُور نہ ايندا،
مکڙين وانگر مرڪي پوندا،
مُک اسان جي ديس ۾،
مُک اسان جي ديس ۾.