اماوس جو خواب
دور تائين افق جي ڇيڙي اندر،
روشني جو تِرورو باقي نہ هو،
۽ ستارن ۾ سھائي ڪانہ هئي،
چوڏسا خاموشين جو راڄ هو،
ڇرڪ پيو ۽ اک کلي وئي اوچتو
منھنجي نيڻن خواب جيڪو پئي ڏٺو،
سو نھايت ئي ڀيانڪ ٿي لڳو،
ٿيو چڱو جو هوائن ۾ ويو تحليل ٿي،
ڪجهہ تہ آ وسري ويو ڪجهہ ياد آ.
مون ڏٺو سورج کي آ گرهڻ لڳو،
مون ڏٺو ڌرتي ڌٻي آهي وئي،
مون ڏٺو راڪاس ڪو ويو آ گهمي،
مئي متو مھراڻ آهي بند جو باندي بنيو،
ڄڻ اماسي رات جو فتنو هيو،
ڪار ٻوٿي ”ڊيم“ جي ڪنھن روپ ۾.
اک کلي سورج اڃا نڪتو نہ هو،
پرھ ڦارون ڦارون ٿي ويئي هئي،
راڄ قائم هو اماوس رات جو
ڪاش! هي سپنو نہ ماڻي ساڀيان ڪا،
بند پنھنجي پاڻ کان ٿئي شرمندو.
×