طرحي غزل
وقت جي آهي ضرورت آدميءَ جي ڳالھہ ڪر،
اي ڪوي! احساس پنھنجي جي ڪميءَ جي ڳالھہ ڪر.
موسمن مٽجي وڃڻ سان پاڻ ٿي مَٽجي وڃي،
ان سٻاجهي سنڌ جي، سنڌونديءَ جي ڳالھہ ڪر.
ننڍڙي هوندي پاڻ گڏجي گل چونڊيا باغ مان،
مون کي سڀ ڪجهہ ياد آ، تون دور ان جي ڳالھہ ڪر.
ڳوٺ پنھنجو اڳ گلن جي شھر وانگي ٿي لڳو،
تن گلن جي تازگي ۽ سادگيءَ جي ڳالھہ ڪر.
زندگي زندہ دليءَ جو نانءُ جي آهي مٺا،
”زندگيءَ جي ڳالھہ ڪر، تون زندگيءَ جي ڳالھہ ڪر.“
سانوريءَ جي ڳالھہ ڪر، مون بانوريءَ جي ڳالھہ ڪر،
سانوڻيءَ جي مُند آئي، سانوڻيءَ جي ڳالھہ ڪر.
”سوز“ پنھنجي عمر جي مُني صدي پوري ڪئي،
هاڻ جي ملجان تہ هن سان، هڪ صديءَ جي ڳالھہ ڪر.