اداس ڪوئل
ڄڻ دل اداس آهي.
هر شاخ هر شجر جا،
سي رنگ رتا منظر،
بي رنگ لڳا جنھن کي،
تڏهن نراس آهي،
ڪوئل اداس آهي.
ڪا اداس ڌن رچڻ لئہ،
ڪنھن سنگيتڪار وانگي،
ڪنھن سونھن جي ڪوي جان،
حساس شاعري جان،
بيحد حساس آهي،
ڪوئل اداس آهي.
ڪا لام ڇني شايد،
ٿي شام سڃي شايد،
ڪا اک ڀني شايد،
ڪا دل رُني شايد،
تڏهن نراس آهي،
ڪوئل اداس آهي.
جنھن گيت کسيا هن جا،
جنھن ميت کسيا هن جا،
آلاپ کسيا هن جا،
ورلاپ کسيا هن جا،
جنھن ڄڀ ڪپي هن جي،
جنھن مرڪ کسي هن جي،
سو بدحواس آهي،
ڪوئل اداس آهي.
لامن تي گونچ ڦٽندا،
گيتن جا گل ٽڙندا،
ميتن سان ميلا ٿيندا،
هي وڇوڙو عارضي آ،
هي اداسي بہ عارضي آ،
اکڙين کي آس آهي،
ڪوئل اداس آهي،
ڇا لئہ اداس آهي؟