چيٽ جي کيت جي سونھن پيئي سڏي،
آءُ خوشبو هلي هيج مان هير ڏي.
شھر جي شور ۾ هاڻ دل ٿي دکي،
قرب جي ڪوٺ تي ٿا هلون ڳوٺ ڏي.
پيچرو هر هتان ٿو پرينءَ گهر وڃي،
واٽ جو ڏَس ڀلي ڪو ڏئي يا نہ ڏي.
پر هجن هوند ها مان اڏاڻو اچان،
تون ڀلائي ڪري سي اڌارا تہ ڏي.
رات جو ريٽ تي روشني ڇا وسي،
ياد ڪريو اکيون ٿيون ڏسن چنڊ ڏي.
مينھن وساڙن جيان ٿا ستارا لڳن،
فرش تي عرش ويو عڪس ظاهر ڇڏي.
گيت جھڙا غزل ”سوز“ جا ٿا چون،
دلربا ديد جو ڪوئي درشن تہ ڏي.