قربداريءَ جا ملن، جيڪي ڪڻان،
ٿورڙا ناهن اهي آهن گهڻان.
ڪو نہ ٿي تاڙي وڄي هڪ هٿّ جي،
ٻن ڄڻن مان ٿا ٿين ٻارنھن ڄڻان.
سبز گلشن مان کڻي مان ڇا کڻان،
گل کڻان، گلشن کڻان، خوشبو کڻان؟
مان گلن جي گونچ وانگر آهيان،
اڳ ۾ تن کان ڪيئن پن پن ٿي ڇڻان.
ڦول سڀئي خوش نما آهن مگر،
موتئي جان مرڪڻا نہ مھڪڻان.
تند سان پيوند پائڻ بند آ،
آنءٌ ٻيجل سر صدا ڇا لئہ هڻان.
آھ منھنجي شاعريءَ ۾ ”سوز“ جو،
مان ڀلا ڪنھن کي وڻان سو ڪيئن وڻان