آرسيءَ ۾ ظھور منھن جو هو،
عڪس ان ۾ ضرور، منھن جو هو.
هو بہ تاريڪيون پکيڙي ويو،
جنھنجي نيڻن ۾ نور، منھن جو هو.
مھربان حسن هو جڏهن مون تي،
عاشقيءَ تي عبور، منھن جو هو.
چاهتون شَھہ جھان جون رکيم،
پر نہ ڪو ڪوهِ نور، منھن جو هو.
شھر ۾ توڙي شيشہ گر ها پر،
آئينو چُور چُور، منھن جو هو.
حسن! توکي حَسين بنائڻ ۾،
عشق شاملِ حضور، منھن جو هو.
مان تہ هن جو هجان، هجان نہ هجان،
هو تہ ظاهر ظھور، منھن جو هو.
عشق جھڙو قصور ڪونھي ڪو،
”سوز“ ساڳيو قصور، منھن جو هو.