شيخ اياز جي ياد ۾
ان ديس تي امن جو فرشتو نہ ٿو لھي.
سورج جي روشنيءَ مان جيئن چنڊ ٿو ٺھي،
اهڙي طرح سان ”شاھہ“ مان ڪو ”اياز“ ٿو ٺھي.
هن ٿڪ ڀڃڻ گهريو هو ڀٽائيءَ جي ڀونءِ تي،
شاعر جي شاعريءَ جو ڪٿي ٿڪ ٿو لھي.
اڄ ڀي ”ڪراڙ“ ڪپ تي هو گيت ٿو چوي،
سنڌوءَ جي سير جان ٿي سندس شاعري وهي.
باغي ”دروهي“ دوشي ڪو ڪيئن ڪو ڪيئن ڪھي،
شاعر کان سواءِ ڪير اهي گهاوَ ٿو سھي.
ڪنڪر کڻي ٿو لوڪ تہ بہ مرڪي ٿو هيئن چوي،
”هيرن جو ملھہ پيارا ڪو جوهري لھي“.