سار تنھنجي پرين ٿي ورَي وير جان،
بانسريءَ جي سُرن تي وڄي “هير” جان.
سار تنھنجي مٺي آھ مصريءَ کان،
لار ماکيءَ لڳي کنڊ ۾ کير جان.
ساھ ۾ ٿي سُري، هانوَ تي ٿي هُري،
جيءُ جهوريو وجهي جهانءَ جي جهير جان.
اوچتو اوچتو ٿي نگاهون کڻي،
نيڻ نازڪ لڳن تيز تر تير جان.
ڇانوري ۾ بيھي بانوري ڇو رهين؟
سانوري صبح جو آ هلي هير جان.
جي وسيو ٿي وڃي ڪنھن ڪڪر وانگيان،
نيڻ وهندا رهن ٿا نديءَ نير جان.
سار تنھنجي جڏهن ٿي اچي ”سوز“ ڏي،
هوبھو ٿي لڳي تنھنجي تصوير جان.