آمراڻي دور تي لکيل
اگر ارواح خمير، آهن خموش،
تہ سمجهو ڄڻ ضمير، آهن خموش.
ڪتن جو ڪم ڀونڪڻ آ هميشہ،
صدائون ۽ فقير، آهن خموش.
وڏي آواز سان کڙڪن زنجير،
مگر پوءِ ڀي اسير، آهن خموش.
سڄي ماحول تي طاري جمود،
الاجي ڇو سرير، آهن خموش.
زندہ زندان ٿيا آهن وري بہ،
زندانن جا زنجير، آهن خموش.
اڃا آ دور نُگري جو عروج،
هٿن جا سڀ لڪير، آهن خموش.
ٽٽڻو آخر خموشيءَ جو غرور،
نہ رهڻا ”سوز“ وير، آهن خموش.