بنگال جو جادو
ڪجھه ڏينهن کان پوءِ اسان واري بس ۾ ھڪ بنگالڻ نوجوان شاگردياڻي سفر ڪرڻ لڳي. اسان واري گروپ ھيل تائين سونهري وارن، نيرين اکين واريون عورتون وات گودو ڪري پئي ڏٺيون. ليڪن ھن بنگالي نينگري جا زلف بنگال ۾ شام رنگ ۽ ڪاريون اکيون سموري گروپ جو نظرن جو مرڪز بنجي پئي. ظاھر آھي ته اھو اسان جو ديسي ھندستاني ڪلچر جو لقاءُ ھو. مون ھڪ ڏينهن سلام دعا کان پوءِ ان کان پڇيو ته ”توھان ڪھڙي بنگال جا آھيو؟“ ھن محترمه وراڻيو ته ”آئون بنگلاديش مان آھيان.“ مون سندن آزادي جي تعريف ڪندي کيس چيو ته ان وقت جي جدوجھد جو ڪجھه اکين ڏٺو احوال ٻڌايو. ھن چيو ته ان زماني ۾ آئون اسڪول ۾ پڙھندي ھيس. پوءِ اسان ڪيڏانهن ٻئي پاسي ھليا وياسين. تنهنڪري آئون ڪجھه ٻڌائي نه ٿي سگھان. مونکي خبر ھئي ته اھا نياڻي بنگلاديش جي ڪئنبرا ۾ سفير جي ڌيءُ ھئي. مون کيس چيو ته ڇا آئون سندس والد سان ملي سگھان ٿو. اھو منھنجو چريائپ وارو خيال ھو. ٻئي ڏينهن ھن ٻڌايو سندس والد اھڙي ڪنهن به انٽرويو کان انڪار ڪيو آھي. ھڪ ڏينهن ڇا ٿيو جو اسان جي گروپ مان ھڪ پنجابي ھمراھه، جڏھن ھو بس اسٽاپ تي بس جي انتظار ۾ بيٺل ھو، بنگالي ڇوڪريءَ کي ان وقت چيو ته توھان جو ساڳيو وطن پاڪستان آھي. اسين چاھيون ٿا ته ڪجھه وقت کان پوءِ پاڻ وري ھڪ ٿي وڃون. اھو ٻڌندي ئي ڇوڪري سخت ڪاوڙ ۾ اچي ويئي ۽ اسان واري ھمراھه کي اگرا لفظ چوندي چيائين ته ”اسان قاتلن سان ڪيئن ٿا گڏجي سگھون، تون منھنجي اڳيان ٽري وڃ.“ ڀرسان بيٺل انگريز ڇوڪري ظاھري طور ھن جي شديد ڪاوڙ ۽ Yelling محسوس ڪندي، ان انگريز ڇوڪري ڀاڪر ۾ وجھيTake it easy چوندي مس وڃي بس ڪرايو. انهيءَ درميان اسلام آباد مان آيل ڊڳي صاحب به ذري گھٽ معافي وٺي جند ڇڏائي.