آتم ڪٿا / آٽوبايوگرافي

سپاھيءَ کان وفاقي سيڪريٽري تائين

محمد جمن ڄامڙي جي آتم ڪٿا خودنوشت سوانح حيات آهي، جيڪا سندس ذات جي تعميرات واري گرائونڊ زيرو کان فلڪ بوس عمارت تائين پهچڻ جي اڻ ڳاڻيٽن ڏاڪن جي اڏاوت ۽ ڊيڪوريشن  جي تجربن جو نچوڙ آهي. ڪتاب ”سپاهيءَ کان وفاقي سيڪريٽري تائين“ هڪ اهڙي ماڻھوءَ جي جفا ڪشي جو سربستو سچو داستان آهي، جنھن سنڌ جي ٺپ ٻھراڙي واري ڳوٺ ۾ جنم ورتو، گورنمينٽ جي ڦڪن اسڪولن ۾ پڙهيو، فوج ۾ سپاھ گيري ڪيائين، قائداعظم يونيورسٽي مان اعليٰ تعليم بہ حاصل ڪيائين تہ ننڍڙيون نوڪريون بہ ڪيائين ۽ انت ۾ پاڪستان جي ڪريم ڪلاس ۾ انٽري هڻڻ لاءِ ’سي ايس ايس‘ ڪيائين، ۽ سترهين گريڊ کان شروع ٿي 22 هين گريڊ يعني مائونٽ ايوريسٽ تي پهچي رٽائر ٿيو.

Title Cover of book سپاھيءَ کان وفاقي سيڪريٽري تائين

فوجي نوڪريءَ مان موڪلاڻي

ڊسمبر 1974ع جي آخري هفتي ۾ مان ڪراچي ويس، اتفاق سان اسان جي يونٽ جا ڪجھه اين سي اوز (نان ڪمشنڊ آفيسر) ايئرپورٽ جي علائقي ۾ اين سي ٽريننگ لاءِ مقرر ٿيا هيا، سو منھنجو انھن سان ملڻ ٿيو، تن ٻڌايو ته سڀاڻي پي آءِ اي ۾ ايئر ٽڪيٽنگ سپروائيزر جي پوسٽ لاءِ آخري تاريخ درخواست وصول ڪرڻ جي آهي. مون ٻئي ڏينهن وڃي اپلاءِ ڪيو. فيبروري 1975ع ۾ پاڪستان اسٽيل ملز ۾ جونيئر ڪلارڪ جي نوڪري ملي. آفيس تنھن وقت سٽي ريلوي اسٽيشن جي ڀرسان اسٽيٽ لائيف بلڊنگ نمبر 2 جي 4 ۽ 5 فلورز تي هوندي هئي. آگسٽ يا سيٽمبر ۾ پي آئي اي جي پوسٽ لاءِ لکت ۾ ٽيسٽ ٿي، جيڪا مون پاس ڪئي، ڊسمبر ۾ وري انٽرويو ٿيا. ڊسمبر 1975 ۾ اسلام آباد يونيورسٽي ۾ داخلا لاءِ اشتهار آيو مون به اپلاءِ ڪيو. 15 جنوري 1976 تي اسلام آباد ٽيسٽ لاءِ گھرايو ويو، لکت ۾ ٽيسٽ ۽ انٽرويو ٿيو، واپس موٽي آيم، 25 فيبروري 1976 تي صبح جو آفيس ۾ اچي ٻه ليٽر مليا، هڪڙو پي آئي اي ۾ نوڪري جو آرڊر ۽ ٻيو اسلام آباد يونيورسٽي ۾ داخلا ٿي وڃڻ جو، جنھن ۾ 200 روپيه ميرٽ اسڪالرشب سان گڏ هئي. اسٽيل مل ۾ مونکي 650 ساڍا ڇهه سو روپيه پگھار ملي پئي، پي آءِ اي ۾ اٺ سؤ رپين کان ڪجھه مٿي هئي. مون ڳوٺ وڃي بابي سائين کي چيو ته بابا مان پڙهڻ لاءِ اسلام آباد وڃڻ ٿو چاهيان. بابو سائين سوچ ويچار ۾ پئجي ويو ته اسلام آباد ۾ اتي اسانجو ڪو واقف نه وڙو، سڀاڻي توکي ڪا ڏکيائي ٿئي ته پوءِ ڇا ٿيندو. ايتري ۾ منھنجو ٻيو نمبروڏو ڀاءُ آيو، بابي سائين ادي کي چيو جمن ايئن ٿو چوي، تنھنجو ڇا خيال آهي؟ منھنجي ڀاءُ جنھن جو نالو بدرالدين آهي، تنھن چيو ته بابا جمن جيڪڏهن پڙهڻ چاهي ٿو ته موڪليوس، باقي خرچ وغيره لاءِ مان سڀ ڪجھه پاڻ ڪندس، چاهي مونکي پاڻ کي گروي رکڻو پوي ته به مان خرچ ڪندس. جيئن ته اسين سڀ ڀائر ۽ سوٽ هڪ گھر ۾ رهندا هياسين، منھنجي ڀاءُ بدرالدين ٿورو عرصو اڳ ۾ بابا کي مڃايو ته اسان ڇھن ڀائرن کي علحده ڪيو ۽ زمين وغيره ڌار ڏيو، جيڪا سڀني چاچن، ڀائرن۽ سوٽن صلاح ڪري اهو فيصلو ڪيو ته اسان ڇھه ڀائر جيڪي هڪ ماءُ مان هياسين، هڪ علحده گھر ۾ رهڻ لاءِ جڳهه ڏني وئي، باقي اوطاق وغيره هڪ جيڪا بابي سائين جي زندگي تائين هڪ رهي ۽ ٻاهر برادري ۾ ايئن هميشه هڪ سمجھندا رهيا. الحمدلله اڄ تائين به اسان سڀني ڀائرن ۽ سوٽن ۾ هڪ ڳالھه آهي. جيئن ته مان ڀاءُ بدرالدين سان هيس، تنھنڪري انھي منھنجي پڙهائي واري خواهش کي پوري ڪرڻ جي حامي ڀري. اسانجي ڏاڏي کي تقريباً چاليھه جريب زمين مال متاع جام حصي ۾ آيو، جنھن جا وارث بابو ۽ هڪ چاچو ٿيا . بابو ۽ چاچو پوءِ پنھنجي حال سارو ڪجھه زمين خريد ڪندا رهيا. اسان ڇھن ڀائرن کي ٽيويھه جريب زمين ۽ مال رزق حصي ۾ مليو ۽ اسانجي ٻن ڀائرن کي حصي کان ڇھ ست جريب وڌيڪ ملي، جو اسان جي وڏو ڀاءُ جي صحت ٺيڪ ڪو نه رهندي هئي، انھيءَ ڪري سڀني ڀائرن ۽ سوٽن اهو پاڻ ۾ فيصلو ڪيو. منھنجو والد ۽ چاچو پاڻ ۾ ڀائرن کان وڌيڪ عاشق ۽ معشوق وانگر هڪٻئي سان محبت ڪندا هيا. الله سڀني جي بزرگن کي جنت الفردوس عطا ڪري. آمين يارب العالمين.