ادو عشق ۾ انڌو، ادي کي خبر نه چار
ڇوڪريءَ جو پيءُ ان وقت فوج ۾ ڪرنل هيو. مون کيس جواب ۾ چيو ته منھنجو پيءُ ۽ ماءُ اڻپڙهيل ۽ ٻھراڙي جا رهاڪو آهن ۽ انھن کي اردو نه ڳالھائڻ ايندي آهي، نڪي سمجھي سگھندا آهن. توهانجي ڪلچر ۽ اسانجي ڪلچر ۾ ٿورو گھڻو فرق آهي. تنھنڪري مان جيئن هاڻي اسين هڪٻئي جي عزت ڪندا آهيون ۽ دوست آهيون ايئن دوست رهنداسين پر مان تو سان شادي ڪونه ڪندم. جنھن تي ڏاڍي مايوس ٿي ۽ روئڻ لڳي. مون سندس هٿ پڪڙيو ۽ کيس پرچائڻ جي ڪوشش ڪيم. بغير ڪجھه چوڻ جي پنھنجي گھر وئي، ڇو ته هوءَ پاڻ روز راولپنڊي مان ايندي هئي يونيورسٽي پڙهڻ لاءِ . مون کي به ڪجھه افسوس ٿيو ته مونکي شايد انھيءَ کي اهڙيءَ طرح جواب ڪو نه ڏيڻ کپي ها. جذباتي به ڏاڍي هئي، سو دل ۾ اچي وهم ٿيو ته متان دلبرداشت ٿي ڪو وڏو قدم نه کڻي.
ٻئي ڏينھن ڪلاس ۾ آئي مون الله جو شڪر ادا ڪيو، ٿوري دير کان پوءِ پاڻ ڏانهن متوجهه ٿي چيائين مان ڪالھه سڄي واٽ ايندي ويندي ۽ گھر ۾ تنھنجي هر لفظ کي پنھنجي ڪنن ۾ سرٻاٺ ڪندي ٻڌو پئي. هاڻي مون سان هڪ واعدو ڪر ته تون يونيورسٽيءَ مان ٻي ڪنھن ڇوڪريءَ سان شادي ڪونه ڪندين. مون چيو بلڪل اهو تو سان پڪو واعدو، باقي اسين پاڻ ۾ هڪ بھترين ڪلاس فيلو ۽ دوست ٿي رهنداسين. الحمدلله اسين پاڻ ۾ انتھائي بھترين دوست رهياسين. هن جي پوري فيملي سان اڄ تائين منھنجا بھترين لاڳاپا ۽ گھر ۾ اچڻ وڃڻ وارو رستو آهي. مان انھي فيملي جو ان کان وڌيڪ پيارو ٿي ويس ۽ انجون ڀينر ۽ ڀائر منھنجي وڏي عزت ڪندا آهن ۽ چوندا آهن ته اسان جي ڀيڻ تنھنجي محبوبه آهي.
1978ع ۾ اسان جي ڊپارٽمينٽ مان تقريباً ڏهه شاگرد ۽ شاگردياڻيون سي ايس ايس جي امتحان ۾ ويٺاسين، جن مان اٺ پاس ٿياسين. اسان چئن کي ڊي ايم جي، ٻن کي فارين سروس، هڪ کي او ايم گروپ مليا. چئن ڊي ايم جي ۾ اها ڇوڪري به سليڪٽ ٿي ۽ ايڪويھين گريڊ ۾ 2013ع فوت ٿي وئي. الله سائين جنت الفردوس عطا ڪريس. الحمدلله مان هروز نماز فجر کان پوءِ جڏهن مان پنھنجي والدين لاءِ دعا جا هٿ کڻندو آهيان ته مان ان محبوبه جو نالو وٺي ضرور دعا ڪندو آهيان، الله سائين جنت ۾ اعليٰ مقام عطا ڪريس. آمين