سِوِل سروس اڪيڊمي ۽ لاهور جا شڪاري
جيڪي لاهوري ميس ۽ گيسٽ نائيٽ جي توسط سان پھچي ڪين سگھندا آهن ته پوءِ ڪنھن پنھنجي اعتماد واري ۽ اثررسوخ واري دوست جي مدد سان پروبيشنرس تائين پھچڻ جا رستا ڳولھي ڪڍندا آهن.
جيڪو مون سان ٿيو، مان انجو ٿورو تفصيل هيٺ دوستن لاءِ شيئر ڪريان ٿو. منھنجو هڪ دوست پنھنجي بيچ ميٽ جي ڪري ٿيو. اهو دوست پنھنجي ڀاءُ سان ملڻ هفتي ۾ ٽي چار دفعا ايندو هيو ۽ انھي ڪري اسان ٽنھي جي پاڻ ۾ سٺي دوستي ٿي وئي. اڪثر هو اسان کي شام جو ڪلاڪ اڌ لاءِ لاهور جو چڪر ڏيارڻ ۽ گڏوگڏ ڪڏهن چانھه يا قلفي وغيره کارائي موٽائي هاسٽل اچي ڇڏيندو هيو. ڄڻ ته اسانجو پاڻ ۾ بي تڪلفي وارو ماحول ٿي ويو هيو. هنن ٻنھي ڀائرن کي انھن جي دوست ڪا منھنجي لاءِ ذميواري رکي ته ڪئين به ڪري ڪو سٺو ۽ بااعتبار ڇوڪرو ڳولھن ان جي نياڻي لاء. حسب معمول هڪ ڏينھن ڪجھه وڌيڪ ٽائيم ورتن، لاهور کي گھمڻ ڦرڻ ۾ ۽ موٽ تي ان جي وڏي ڀاءُ پنھنجي ننڍي ڀاءُ کي چيو ته يار واجي تو به مونکي ياد ڪونه ڏياريو فلاڻي دوست سان واعدو ڪيو هيم ته اڄ تو وٺ اچي چانھه پيئندم وغيره وغيره. واجي جو نالو اصل ۾ واجد شاهه بخاري هيس پر وڏو ڀاءُ انکي واجي ڪري سڏيندو هيس ۽ واجد شاهه کي اڄ تائين مان ڪڪڙ شاهه ڪوٺيندو آهيان.
اتي مون کي واجد شاهه جي وڏي ڀاءُ شوڪت شاهه بخاري مرحوم، الله جنت ۾ اعليٰ مقام نصيب ڪريس. چيو ته جمن سائين جيڪڏهن اجازت ڏئين ته ان دوست وٽان پنج منٽ رڳو ليئو پائي اڳتي هلون ۽ انجو گھر بس اڳئين گھٽي ۾ آهي. هاڻي سائين جمن کي هڪ مفت جي سواري مٿان گھمائن به اهي، ڪھڙو جواب ڏيندو ادا ڀلي پر يار جلدي ڪجو. مان به انھن سان گڏ هاڻي جڏهن اتي پھتاسين ته سج به لھڻ وارو هيو. اتان واري ميزبان اچي زور ڀرين ته يار بخاري هڪ ته تون گھڻي عرصي کان پوءِ آيو آهين، مٿان وري گڏ توهان سان مھمان به آهي، هاڻي ته توهان رات جي ماني کائي پوءِ وڃو. نه بخاري صاحب به گھڻي ڪئي پر ڳالھه ڦيرائي اچي مون تي بيھارن ته جيستائين جمن سائين راضي نه ٿيندو، تيستائين اسين ڪونه ويهنداسين، ڇو ته اسان جو واعدو ٿيل آهي ته صرف پنج منٽ هتي اينداسين. هاڻي هو جھونو اچي منھنجي کاڏي تي هٿ رکي ته سائين توهان ٿوري وقت جي لاءِ مھلت ڏيو، وڌ ۾ وڌ پندرهن ويهه منٽ بس ماني تيار آهي.
ڪنواري ڇوڪري وانگر آهستڙي مون به ها ڪئي. ڊرائنگ ڪمرو ڊائننگ هال هيو، پنج منٽ ڪونه گذريا ته هڪ ڪاليج ۾ پڙهڻ واري عمر جي ڇوڪري آئي ۽ سڀني کي سلام ڪيو ۽ ڊائننگ ٽيبل تي پليٽون، گلاس ۽ چمچا رکيا. ان کان پوءِ ان ڇوڪري جي ماءُ آئي ۽ ماني لڳي. چار ڄڻن ٽيبل تي گڏجي ماني کاڌي ۽ مون سان به تعارف ٿيو. پنھنجو به تعارف ڪرايائين خبر پئي ته هو ويسٽ پاڪستان جو رٽائرڊ چيف انجنيئر هيو. خير ماني کائي هاسٽل ڏانهن راهي ٿياسين. رستي ۾ ڪوبه ٻيو ذڪر ڪونه نڪتو، بس رڳو هيڏانهن هوڏانهن جون ڳالھيون ڪندا اچي هاسٽل پھتاسين.
ٻن ڏينھن کان پوءِ شوڪت شاهه بخاري آيو ۽ اسان ٻنھي کي لبرٽي مارڪيٽ وٺي آيو. لبرٽي انھيءَ ڪري وٺي آيو جو واجد جي مڱ به پنھنجي ماءُ سان اتي اچڻي هئي تنھنڪري اسان به اتي آياسين. ٿوري دير کان پوءِ واجد جي مڱ آئي، منھنجو به پنھنجي مڱ سان تعارف ڪرايائين ۽ غائبانو منھنجو تعارف ساڻس اڳم ٿيل هيو. شوڪت مون کي چيو ته واجي کي ڇڏ، اهي ڀلي آئيس ڪريم کائن، اسين هن اڳئين اسٽور تي هلي فريش جوس ٿا پيئون.
فريش جوس صرف بھانو هيو، هيڏانهن هوڏانهن جون ڳالھيون ڪندي چيائين. جمن سائين ڇا تنھنجو خيال آهي ان ڇوڪري جي باري ۾. مون پڇيس ڪھڙي ڇوڪري؟ چيائين ته ٽي ڏينھن اڳ رات جي ماني کاڌي هئي. مون چيو ته مان ڇوڪري کي ته ڏٺوئي ڪونه، ۽ حقيقت به اهائي هئي ته ڇوڪري جي چھري تي جيئن نظر پئي ته مان وڌيڪ ان کي ڪونه ڏٺو، باوجود ان جي ته هو اتي پنج اٺ منٽ بيٺي ٿانو ٿڦا ماني کائڻ جي ميز تي رکيا. چيائين ته ڇوڪري پنھنجي والدين کي اڪيلو ٻار آهي ۽ ملڪيت جام اٿس. مونکي اڄ ڇوڪري جي پيءُ چيو ته اسان کي قبول آهي ۽ زال مڙس ٻئي تنھنجي ڏاڍي تعريف پيا ڪن ۽ چون ٿا ته جيڪڏهن ها ڪري ته اسين کيس ٻه لک روپيه ڪيش، نئين ماڊل جي ڪرولا گاڏي ۽ بنگلو ڪراچي ۾ وٺي ڏيونس. ڇوڪري جي پيءُ جو هڪ بنگلو ڪلفٽن ڪراچي ۾ آهي جيڪڏهن اهو نه وڻي ته ڊفينس ۾ بنگلو وٺي ڏيونس. صرف تون ها ڪر.
بخاريءَ کي چيم ته مان هتان شادي ڪونه ڪندم چيائين ڇو؟ مون چيس ته منھنجي هن وقت نو سو پگھار آهي. ٻه لک منھنجي اوقات کان تمام گھڻا آهن. جنھن ڇوڪري جي ڪري مونکي ايترا پئسه، گاڏي ۽ پسند جو بنگلو به وٺي ڏين ته لازمي طور انھيءَ ملڪيت ۾ پنھنجي پيءُ ماءُ کي ويھاري يا رهائڻ لاءِ مونکي ڇوڪري جي مرضي کي ڏسڻو پوندو ۽ منھنجا والدين ٻھراڙي جا رهاڪو آهن ۽ پنجابي يا اردو ڳالھائڻ ۽ سمجھڻ هنن لاءِ وڏو مسئلو ٿيندو. تنھنڪري مان ڪنھن اهڙي گھر مان شادي ڪين ڪندس جتي منھنجي والدين کي ڪنھن به لحاظ کان ڏکيائي ٿئي.
وڌيڪ مون بخاري کي چيو ته مونکي تون اِهو ٻڌاءِ تنھنجا پيءُ ماءُ تنھنجي اتان شادي ڪرائڻ ۾ خوش ٿيندا جتي انھن لاءِ ڪلچر جي ٿوري گھڻي ڦير ڦار هجي. بخاري مونکي ڪيترا ڀيرا جھنگ شھر وٺي ويو، جتي هنن جو اباڻو گھر آهي ۽ مونکي پنھنجي حويلي ۾ رهائيندا هيا ۽ بخاري جون ڀينر ۽ والدين به مونکي اڄ تائين پنھنجي گھر جو ڀاتي ڪري سمجھندا آهن. تنھنڪري مونکي سڄي خبر هئي ته بخاري جي والدين سندس رشتو لاهور مان وٺڻ پسند ڪونه ڪيو هيو جنھنجو ذڪر بخاري جي پئ مونسان ڪيو هيو ۽ ڇاجي ڪري پسند ڪونه ڪيو هيو، اهو به مونکي معلوم هيو. بخاري خاموش ٿي ويو.
منھنجي شاديءَ لاءِ والدين پاڻ ڇوڪري سليڪٽ ڪئي ۽ بغير ڏٺي مون قبول ڪئي، ايتري تائين جو مونکي ڇوڪري ته پري جي ڳالھه پر فوٽو تائين به ڪونه ڏيکاريو ويو. شادي واري ڏينھن جيڪو روبرو ڏٺو تڏهن کان اسين ٻئي هڪ ٿي وياسين.
منھنجي والدين مونکي چيو ته تون پاڻ سليڪٽ ڪر پر صرف خيال ڪجائين ته اصلي ۽ نسلي خاندان هجن. مالي پوزيشن انھي ۾ ڪابه رڪاوٽ نه ٿئي. مون والدين کي چيو ته توهان منھنجي لاءِ ڇوڪري جو انتخاب ڪيو ۽ منھنجي والدين ٻن ميلن جي پند تي منھنجي ساٿي جو انتخاب ڪيو. ان وقت مان اسسٽنٽ ڪمشنر نوابشاهه هيس. ۽ الحمدلله شادي جي معاملي ۾ وڏو خوش نصيب آهيان ڇو ته منھنجي شادي ۾ والدين جي رضا ۽ خوشي هئي. منھنجا والدين ته هن وقت هن دنيا ۾ رهيا ناهن، پر انھن جي دعا مون سان هميشه همراهه هوندي آهي. الله سائين هر هڪ جي والدين کي جيڪي هتان هميشه جدا ٿي ويا آهن، انھن سڀني کي جنت الفردوس عطا ڪري .الحمدلله منھنجي والدين جي پسند ۽ چونڊ اڄ ڪلهه منھنجي لاءِ رحمت ۽ وڏو سھارو آهي.