شخصيتون ۽ خاڪا

ميگهه ونس مالها (ڀاڱو پهريون)

ھي ڪتاب ٿر سان وابستہ خاص ڪري ميگهواڙ جاتي جي شخصيتن تي لکيل خاڪن تي ٻڌل آهي، جنھن بابت ليکڪ جو چوڻ آهي تہ سنڌي ۾ خاڪن جا ڪتاب تہ کوڙ آيا پر انھن ۾ ٿر خاص ڪري ميگهواڙ جاتيءَ جون شخصيتون رهجي ويون آھن تنھنڪري پاڻ اهو ضروري سمجهندي هي ڪتاب لکيو آهي.

Title Cover of book ميگهه ونس مالها (ڀاڱو پهريون)

ٽاڀو فقير دستگير

ٻگهن سين ٻاڻ هڻي، اُڏاڻو آڪاس، جتي پرين سنداس سو سَرُ هڻي هنجهڙو. (شاهه) سنڌ جي سونَ ورني ڌرتيءَ پنهنجي ڪُک مان ڪيترائي بزرگ، صوفي ۽ درويش صفت مهان پُرش پيدا ڪيا آهن. جتي ٿر جي مهان مٽي به هڪ ننڍڙي ڳوٺ ڌرم ويري تعلقه مٺي ضلعه ٿرپارڪر ۾، اٽڪل 200 سال پهرين هڪ ديپ، شري ٺاڍي گنڍير ميگهواڙ جي گهر روشن ٿيو، جنهن جو نالو ٽاڀو رکيو ويو. جڏهن اهو ننڍڙو ٻالڪ غريب گهراڻي ۾ ساماڻو، جهر جهنگ لتاڙيو، تڏهن هڪ ساڌو صفت انسان ٿيڻ لاءِ پنهنجو مُرشد غوث بهاؤالدين ذڪريا ملتانيءَ جي چرڻ پيو. ان جي آشيرواد سان ٽاڀو ميگهواڙ هڪ ساڌو، نيڪ نيت ۽ مُلتاني فقير ٿي رهيو. شري ٽاڀي فقير شادي شريمتي پوران، ذات پرگڙو ڳوٺ ارنرو تعلقه ڇاڇرو سان ڪئي. جنهن مان کيس 3 نياڻيون ۽ ٻه پُٽ هُئا. 1. شري صالحو 2. شري ڏاهو، ٻئي ڀگتي ۽ کيتي وغيره ڪم ڪندا هئا. سندس ونس اڄ تائين ڳوٺ ڌرم ويريءَ ۾ رهائش پذير آهي، ۽ خوشحال آهي. هو هڪ درويش صفت انسان هو جنهن پنهنجي زندگيءَ ۾ ڪيترائي معجزا ڏيکاريا، جي مشهور آهن. چون ٿا ته هڪ دفعي ڪي جماعتي ملتان وڃي رهيا هُئا، ته هنن هن (ٽاڀي فقير) کي صلاح ڪئي ته هلو ته ملتان هلون! تڏهن هن فقير وراڻيو ته آئون رات زيارت ڪري آيو آهيان. انهن حسد ۽ ساڙ ۾ چيو ته تون ميگهواڙ! رات زيارت ڪري آيو آهين!؟ جڏهن ته اسان جي جماعت هاڻ ملتان وڃي رهي آهي. تڏهن هن فقير وراڻيو ته اوهين سڀ قطار ڪري اُتر طرف منهن ڪري بيهو، ۽ اکيون بند ڪريو. پوءِ فقير صاحب پڇيو ته هاڻي ٻڌايو ته توهان ڪٿي آهيو؟ تڏهن جماعت وارن ٻڌايو ته اسان ملتان ۾ بيٺا آهيون. تڏهن فقير صاحب چيو ته هاڻي زيارت ڪري وٺو...! ۽ هاڻي اکيون کوليو! ڪٿي آهيو؟ تڏهن هُنن چيو ته اسان ڌرم ويريءَ ۾ آهيون. پوءِ اهي جماعتي، فقير صاحب جي چرڻن تي پنهنجا دست مبارڪ رکي واپس موٽيا. فقير صاحب جو اهو پهريون پرچو هو، فقير صاحب جا ٻيا اهڙا انيڪ پرچا آهن. جڏهن فقير صاحب جا ڳڻڻ جيترا ڏينهن بچيا ۽ حقيقي مالڪ پُڪاري رهيو هو، تڏهن سندس وصيعت نامي مطابق سندس چوڻ هو، ته منهنجي ديهانت کانپوءِ منهنجي ميت يعني جسم جو پنڃرو منهنجي ڏاچي اُٺڻيءَ تي ٻڌي، رواني ڪجو، جتي اُها ڏاچي وڃي ويهي اُتي منهجو آخري آرام گاهه ٺاهجو. جڏهن فقير صاحب جو اهو ٽاڻو آيو ۽ فقير جي چوڻ مطابق سڀ ڪجهه ڪيو ويو. اها ڏاچي پنهنجي مالڪ فقير جي بي پساهه جسم کي کڻي، اچي نمن جي قطارن واري شهر اسلام ڪوٽ جي ڏکڻي دڙي تي ويٺي، ۽ فقير صاحب جي به اُتي آخري آرام گاهه ٺاهي ويئي آهي. جتي اسلام ڪوٽ سنت نيڻورام جي نگري سڏيو وڃي ٿو ۽ ٽاڀي فقير جي نالي سان به سڃاڻيو وڃي ٿو. اڄ به ان سوَن ورکا واريءَ جي دڙي تي فقير جي آخري آرام گاهه تي هر سال جي ماگهه مهيني جي پونم تي، سندس ياد ڌام ڌوم ۽ احترام سان ميلو ملهايو ويندو آهي، جنهن ۾ هزارين زيارتي زيارت ڪندا آهن، ۽ فقير جي آخري آرام گاهه تي اچي سچي دل سان سجدو ڪندا آهن، ۽ پنهنجون مرادون پوريون ڪندا آهن. جتي ست سنگ ۽ رات ڏينهن ڀنڊارو هلندو آهي. ان لمحون کي يادين سنبهال کي رکهنا، هم تو ياد آئين گي، ليڪن لوٽ کي نهين.