شخصيتون ۽ خاڪا

ميگهه ونس مالها (ڀاڱو پهريون)

ھي ڪتاب ٿر سان وابستہ خاص ڪري ميگهواڙ جاتي جي شخصيتن تي لکيل خاڪن تي ٻڌل آهي، جنھن بابت ليکڪ جو چوڻ آهي تہ سنڌي ۾ خاڪن جا ڪتاب تہ کوڙ آيا پر انھن ۾ ٿر خاص ڪري ميگهواڙ جاتيءَ جون شخصيتون رهجي ويون آھن تنھنڪري پاڻ اهو ضروري سمجهندي هي ڪتاب لکيو آهي.

Title Cover of book ميگهه ونس مالها (ڀاڱو پهريون)

همير

پکي سڀ مچن، هنج هميشه ڏٻرا، ماري سندي مامري، سدا رُڃ رهن، لوڪ ستو ننڊون ڪري، هو آڌي ٿا اڏرن، الله تنهن پکين، سمهي سُک نه ماڻيو. ادب جي دنيا ۾ شاعري هڪ اهڙو فن آهي، جو انسان جي سڀ کان عظيم ”تخليق“ تصور ڪيو وڃي ٿو. شاعري رڳو لفظن جي سٽاءَ جو نالو نه آهي پر شاعري دل جو آواز آهي. سجاڳي جو پيغام آهي. پنهنجي دل جي آواز کي، سماجي حالتن کي اظهارڻ ۽ انهن کي لفظن جي مالها ۾ پروئڻ جو ٻيو نالو شاعري آهي. شاعر معاشري جو حساس ذهن رکندڙ ڪردار هجي ٿو. تنهنڪري فطري طور هر سماج ۾ ٿيندڙ تبديلين کي پنهنجي شاعريءَ جو موضوع بنائي ٿو. شاعر قومن جا سفير هجن ٿا. ڪن شاعرن کي اهڙي قدرتي ڏات نصيب ٿيل هوندي آهي، جو سندن هر ڳالهايل جملو به شعر ٿي وڃي ٿو. اهڙو ئي هڪ اڻپڙهيل ميگهواڙ جاتيءَ جو غريب شاعر، نالي همير پٽ سڄڻ ذات ڪڏيچو تعلقي ڏيپلي جي ڳوٺ ڪمهالو ۾ 1933ع ۾ جنم ورتو. سندس ماءُ جو نالو ٻائول هو. ٻائول تيجو ڪونهٽ جي ڌي ڳوٺ هٿرائي تعلقي ڏيپلي جي هئي. سگهڙ جي طور مشهوري ماڻيندڙ همير، تعلقي ڏيپلي جي ڳوٺ سڌوئي مان پنهون هينگڙي جي ڌي سونا ٻائيءَ سان 1956ع ۾ شادي ڪئي. کيس ڪو به اولاد نه ٿيو. پاڻ اڻ پڙهيل آهن، پر سنڌي ۽ سرائيڪي ٻولين تي عبور اٿن. سندن پسنديده پوشاڪ سفيد آهي. ننڍي هوندي کان مال چاريندا هئا ۽ هارپو ڪندا هئا ۽ هاڻ وڏي عمر جي ڪري ڪو به ڪم ڪو نه ٿا ڪن. پاڻ سگهڙ شاعر آهن، ڪيترن ئي رسالن ۾ شاعري ڇپي ۽ سگهڙ محفلن کي سجائي رکيو. ويل: سگهو رس رامڏي اچ اوکي مان اُڪار سڻ سڏ مون سائل جا وهيلي ڪج واهر سڪ منجهان پيو سڏ ڪريان۽ پريم سان پڪار اچ اڱڻ اسانجي مون تي ڀاري آهي بار اچي ڇڏائي هن اڙي مان تون مانجهي مڻياندار دوا ڏي هن درد جي مون هيلا ڪيا آهن هزار ڪيترا ڪاغذ لکيا مون پوڪرڻ جي به پار تڏهن تونئر تنوار ڪئي ته مون به ڪئي آهه پرڀو کي پڪار رک ڪم رام تي همير هنيئون نه هار تنهنجو ترهو توڪل تي ٻيڙو ٿينديئي پار.