پيارا هُئين پرائو، ڌاريو تون ٿي وئين،
مون ڀانيو منهنجو آهين، منهنجو نه ٿي سگهئين۔
پنهنجي اصل ڏي واپس هر چيز ٿي وري،
جنهن جو هُئين تون جاني تنهن جو وڃي ٿِئين.
پنهنجو بنائي پهرين هاڻي ڇني ڇڏيئي،
ڇو پيار تو ڏنو جي اهڙو اصل هُئين.
پل کن وندر جي خاطر مونکي ڪتب ڪيئي،
شايد هُيس رانديڪو کيڏي ٿڪي پئين.
ڄڻ “خاطي” خان محمد جيئري مري ويو،
پر دل جي اي محبت! ڇو ٿي اڃا جِئين.