هي خيال اچي جي الجهن ٿا،
ڄڻ سيلهه ذهن ۾ ٽنبجن ٿا.
ليڙا جي کلن ٿا رازن جا،
سي مشڪل سان پو لنبجن ٿا.
فيراق بکيا جي اُڊيڙيا سي،
ميلاپ جي ڌاڳي سبجن ٿا.
پيار جي پوک جا سونا داڻا،
احساس ڪڏهن به نه سرجن ٿا.
هو نهارَ جا پَورَ ٿو مرڪي هڻي،
دل _ پوتيءَ تي ڇُر ڇرجن ٿا.
چوڪيدار جي سيٽيءَ سان گڏ،
ڪي سڏڪڻ جا سر ٻڌجن ٿا.
چنڊ سان جاڳي ننڊ ڦٽائين،
جن نيڻن جا سک لٽجن ٿا.
شِر جا چٻرا وڻ وڻ ويٺا،
هت خير جا ڳيرا ڪسجن ٿا.
آزاديءَ لئه لڙڪ نه “خاطي”،
پر دريا رت جا گھرجن ٿا.