ساهه وارن ڪاڻ ٿي سرهاڻ آ،
ڪا حياتي ٿيندي خوشبوءَ کاڻ آ.
هن جي آمد جو ٻڌي تو گھنڊ وڌو!؟
چنڊ اڀرڻ سان ٿيندي چانڊاڻ آ.
پيار جو گھر ٿي سگهي هرگز نه ٿي،
جنهن به دل ۾ ٿورڙي ڪاراڻ آ.
جي وساري آ ڇڏيو هن مونکي پو؟
سوچيان ٿو هڏڪي ٿي ڇاڪاڻ آ.
گل سرنهن جا خوبصورت ڇو لڳا؟
عاشقن کي راس ڇو پيلاڻ آ.
اڳ نه وڻندي هئي ڪلي جا پر اها،
سا گلاب آ ٿِي پئي ٿي جواڻ آ.
بچ! بلوغت ۾ قدم هن آ رکيو،
سا وهي اڪثر ٿيندي چرپاڻ آ.
تون مٺي! هڪڙي مٺيءَ جي ها ته ڪر،
قرب ۾ ڪيڏي مٺي نه مٺاڻ آ.
شخصيت هن جي آ ايڏي اونهي،
جيڏي ڪا ٿيندي سمنڊ _ گھراڻ آ.
ڪين پوٺن تي پيل “خاطي” ملن،
موتين جي جاءِ بس مهراڻ آ.