دلدار نوازي جي ديدار جي شرفن سان،
سڀ سور وڃن وسري هڪ منٽ ۾ حلفن سان.
هن دل جي دنيا ۾ تئن ٿيون کوڙ ٻرن آسون،
جئن روم ٿئي روشن بجليءَ جي بلفن سان.
مون چونڊ ڪئي هن جي آ ڪجهه ته ڏسي يارو،
هر چيز سڃاپي ٿي وجھ وڙ ۽ وصفن سان.
انسان عجيب آهي، هو جِي به مري به سگهي،
ٿو هڪڙي نظر سان ئي هڪڙن ئي يا حرفن سان.
ڪا سونهن پسي مونکي، ايڏي آ خوشي ملندي،
ڄڻ ٿڌڙي لسي آ ملي، لاهياري کي برفن سان.
ظاهر ۾ ته هو ۽ مان ڄڻ واو ۽ الف جدا،
تصور ۾ ته گڏ آهيون جئن لام ڪي الفن سان.
ميزائيلَ نيڻن جا، ڪٿ شاهين ۽ غوري،
ڪيئن ڀيٽيان سي “خاطي” نيشان ۽ حدفن سان.