رخ تنهنجي مان ناز پرور رنگ نوان نروار ٿيا،
تو ڪئي جلوي نمائي، سڀ جھڪا سينگار ٿيا.
ذلف کولي تون جڏهن محفل اندر داخل ٿئين،
سونهن تو واري ڏسي، سهڻا لڄي لاچار ٿيا.
ذلف جھٽڪي سان هٽائي منهن جڏهن ظاهر ڪيئي،
ان ادا تي ڪيئي عاشق مون ڏٺو ٻلهار ٿيا.
عمر ساري جي سڪيا ها تنهنجي درشن واسطي،
دل جليا في الحال سرها اوچتو سرشار ٿيا.
تيز تجليون تنهنجي نيڻن مان ٿي نڪتيون نور جون،
تون جڏهن مرڪئين مٺا ٿي چؤطرف چمڪار ٿيا.
سونهن ۽ سرهاڻ سان محفل سڄي وئي واسجي،
گل پکيڙيئي گفتگو جا هر طرف هٻڪار ٿيا.
وقت کان عاشق گھڻا حيران هڪڙي جهلڪ لئه،
ڀاڳ “خاطي” ٿيا ڀلا جو دوبدو ديدار ٿيا.